Την περασμένη χρονιά από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης διαπίστωσα ότι μία εκτροφέας σε γειτονική χώρα αποφάσιζε κατ’ επανάληψη να δώσει για υιοθεσία θηλυκές ηλικίας άνω των εννέα ετών, διότι όπως έλεγε στην ανάρτησή της δεν μπορούσε πλέον να τις χρησιμοποιήσει στο πλάνο εκτροφής της για προφανείς λόγους (ηλικία). Μιλάμε για εκτροφέα που δηλώνει (στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) ερασιτέχνης. Και αναρωτιόμαστε, εύλογα, γιατί ένας άνθρωπος αποφασίζει όταν έχει περάσει μια ζωή με το σκύλο του που είναι μέλος της οικογένειάς του και του έχει δώσει τόση χαρά, και πιθανόν να έχει κρατήσει έναν απόγονο από αυτό το σκύλο για να συνεχίσει το εκτροφικό του πλάνο, να τον εγκαταλείψει στα γεράματα; Και μη μου πείτε ότι δεν πρόκειται για εγκατάλειψη; Διότι τα ζώα αυτό βιώνουν και περί αυτού πρόκειται. Τόνιζε δε εύσχημα ότι θα γίνει ενδελεχής έλεγχος του νέου περιβάλλοντος στο οποίο θα εμπιστευτεί τα ζώα αυτά και κάπως μαλάκωσα μέσα μου, αλλά και πάλι δεν μπορώ να φανταστώ – προσωπικά – να λείπει από το σπίτι σκύλος με τον οποίο να έχω φάει ψωμί κι αλάτι να το πω απλά και να ξέρω ότι τον έδωσα, ότι τον έδιωξα από τη φτερούγα μου στην πιο ευάλωτη φάση του που είναι τα γηρατειά. Τελεία και παύλα.
Πάμε και στα εγχώρια. Τηλεφωνεί κυρία για αγγλικό κόκερ σπάνιελ και ζητάει ενήλικο σκύλο και κάπου ψυχανεμίζομαι ότι ζητάει υιοθεσία, διότι απλά δεν θέλει να καλύψει τα κόστη εκτροφής ενός καθαρόαιμου σκύλου. Η κουβέντα προχωράει και καταλήγουμε ότι τα παιδιά της αγαπούν πολύ τα γαλλικά μπουλντόγκ. Την παραπέμπω στη λίστα εκτροφέων του ΣΕΕΣΕ και της δηλώνω πως παραμένω στη διάθεσή της. Η συνέχεια τη ιστορίας έχει ως εξής. Κλείνει ραντεβού με μέλος του συλλόγου μας για συγκεκριμένο κουτάβι, παράλληλα η κυρία αναζητά τη φθηνότερη λύση, και αποφασίζει συνεχίζοντας την αναζήτηση να υιοθετήσει ενήλικο σκύλο με λεϊσμανίαση από εκτροφείς που της δηλώνουν ότι η σκύλα είναι σε ύφεση της νόσου και ότι δεν θα την χρησιμοποιήσουν εκτροφικά πλέον. Φυσικό και επόμενο, διότι η λεϊσμανίαση μπορεί από μητέρα που νοσεί να περάσει στα κουτάβια της, επομένως είναι κριτήριο αποκλεισμού για εκτροφή. Μέχρι εδώ όλα καλά, διότι όλες οι πλευρές έμειναν ικανοποιημένες, εννοώντας την κυρία που αναζητούσε σκύλο να χαρίζεται και τους κατά δήλωση εκτροφείς που απαλλάχτηκαν από έναν σκύλο που δεν ήταν πλέον ζώο αναπαραγωγής και φυσικά δεν μπορούσαν να τον έχουν μαζί με τα άλλα τους ζώα για τον κίνδυνο μετάδοσης. Όλα αυτά μπορώ να τα καταλάβω. Την ηθική πλευρά θέλω να θίξω και το αφήνω εδώ. Ας κρίνει ο καθένας μόνος του.
Και προς αποφυγή παρανοήσεων για τους κακοπροαίρετους! Είναι μια συνήθης πρακτική για ορισμένους εκτροφείς να παραχωρούν σκύλους με ειδικά συμβόλαια υιοθεσίας πάντα με γνώμονα την ευζωία του σκύλου, όταν για συγκεκριμένους λόγους κρίνουν ότι δεν θα τον αξιοποιήσουν εκτροφικά, και αυτό πολλές φορές συμβαίνει με κουτάβια που φέρνουν από το εξωτερικό κ δεν πληρούν εν τέλει κριτήρια ποιοτικής εκτροφής. Εδώ δεν αναφερόμαστε σε τέτοιες περιπτώσεις.
Όταν λοιπόν έρχεστε σε επαφή με κάποιον εκτροφέα να ρωτάτε αν μπορείτε να τον επισκεφθείτε στο χώρο του να δείτε τους σκύλους του. Με την εξαίρεση να πρόκειται για νέο εκτροφέα, κανονικά θα πρέπει να δείτε και σκύλους τρίτης ηλικίας. Παρατηρείστε πώς τους έχει. Αυτό ξεκαθαρίζει πολλά για το πώς αυτός ο εκτροφέας αντιμετωπίζει τα ζώα του και γενικότερα την εκτροφή του. Χαίρομαι όταν βλέπω φωτογραφίες από εκτροφεία όπου συνυπάρχουν οι σκύλοι παππούδες, οι απόγονοι (παιδιά και τα εγγόνια τους) και παραδίπλα η νέα τοκετοομάδα. Είναι αυτό που λέμε μια φωτογραφία χίλιες λέξεις.
Θέλω να πιστεύω ότι τα μέλη του ΣΕΕΣΕ τα πονάμε τα ζώα μας και είμαστε δίπλα τους στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και τις δυσκολίες. Για εμάς τα σκυλιά μας είναι συνοδοιπόροι. Και όσο περνάει από το χέρι μας θα είμαστε αντίθετοι σε τέτοιες πρακτικές σαν αυτές που ανέφερα παραπάνω. Κατανοητή μέχρι ενός σημείου η πρακτική, απαράδεκτη από ηθικής πλευράς.
Νικόλαος Ρουσίδης Τίνα Σερβετά
Πρόεδρος ΣΕΕΣΕ Αντιπρόεδρος ΣΕΕΣΕ